Even niet grenswaterwandelen

Ze moesten bewandeld worden, beschreven worden, gefotografeerd en gefilmd. Het zat ons niet altijd mee. Sterker, het zat vaak tegen. Het voorjaar was vooral te nat. En als de zon scheen, scheen die meteen weer te heet. We wilden Limburg van zijn beste kant laten zien. Verleidelijk mooi, zonnig, vrolijk en vooral niet verregend, niet somber. Het moest en het zou en het lukte ons.

Vlak voordat een week lang de hemel boven ons ongekend openbrak en ervoor zorgde dat ons Limburgse waterland tot in onze huizen, kantoren, winkels, kerken, kastelen, cafés en restaurants onder water kwam te staan, leverden wij het project ‘Grenswaterwandelingen Limburg’ op. We waren op tijd, blij, opgewonden, moe maar voldaan. We inhaleerden de complimenten die ons tijdens de presentatie op Chateau St. Gerlach ten deel vielen en dronken een glas op het resultaat. Totdat, totdat... Totdat alles onder water liep, alles dat ook maar in de buurt van een grenswater lag, ook dat mooie monumentale kasteel aan de Geul. Het kabbelende grenswater was veranderd in een woest kolkende en alles wat op zijn weg lag vernielende modderwaterstroom.

Toen was de lol er voor mij even compleet af. Op mijn social media riep ik wandelaars op om vooral even niet te gaan grenswaterwandelen. Afgezien van afgesloten of vanwege ondoorwaadbare pratsj of door buiten de oevers getreden beken en riviertjes ontoegankelijk geworden wandelpaden, was je in deze rampzalige periode al snel een rampwandelaar. En dat wil je niet zijn. Wij wandelaars zijn geen ramptoeristen. Dus bleven we thuis en keken we voor de buis naar de verschrikkelijke beelden van de nood van mensen uit Limburg, uit Wallonië, uit het Ahrdal. Sommigen van ons gingen in plaats van wandelen een handje helpen. Anderen somberden wat voor zich uit, zich geen raad wetend met de buiten de oevers getreden situatie.

In het voorwoord van mijn nieuwe wandelgids ‘Grenswaterwandelingen Limburg’ (uitgever Chapeau Magazine bv) stelde ik de vraag: ‘Wat is er internationaler dan water?’ En ik concludeerde: ‘Riviertjes en beken trekken zich niets aan van grenzen... Water stroomt vrij van hoog naar steeds lager, baant zich een weg in allerlei landschappen.’ Ik bezong bijna die zo mooi meanderende waterstromen die onze landschappen zo schilderachtig maken. ‘Afgezien van de plekken waar de mens de waterloop kanaliseerde en de plekken waar de mens – vaak voor de veiligheid van die mens noodzakelijke – hindernissen opwierp, is water helemaal vrij om te stromen waar het wil.’ En dat hebben we geweten... vrij om te stromen waar het wil... Hoe vrij mag water zijn?

Maar toch, als het woeste water weer is geweken, als straks de veiligheid nog meer is gewaarborgd en vooral als over enige tijd alle puin is geruimd, de wederopbouw is gestart en groot verdriet plaats maakt voor nieuwe hoop, nieuw geluk, dan nodig ik uiteraard weer iedereen uit om de wandelschoenen aan te trekken, de rugzak in te pakken, de boterhammen te smeren en in Limburg te komen wandelen langs onze grenswaters. Nu haten we ze misschien, vinden we ze op zijn minst niet aardig, maar de liefde voor onze beken en riviertjes keert terug, zeker weten.

Ondertussen zing ik vrij naar de Jazzpolitie:

Er zijn geen woorden meer voor wat ik voel
Ik heb geen woorden meer voor jou
Wat door dichters over jou verzonnen is,
Slaat de plank finaal mis
Er zijn geen woorden meer, geen woorden meer voor jou...

P.S. Bijgaande foto's zijn bij mij om de hoek in Heerlen op minder dan vijftig meter van ons huis genomen van water dat eigenlijk in de kleine meestal lieve en onschuldige Caumerbeek had moeten blijven en dus geen resultaat van ramptoerisme.