Speciaal voor wielrenners: de zwaarste kuitenbijters

Weinig wielerbeklimmingen in Zuid-Limburg liggen midden in een dorp en hebben zoveel historie. Op de korte, maar felle Cauberg is vanaf 1934 wielergeschiedenis geschreven. Toen was de weg nog bestraat met klinkers, alsof het nog niet zwaar genoeg was. De Cauberg is het hoogtepunt van de Amstel Gold Race en het hart van de wielerscène in Zuid-Limburg.

Sla je af bij Schin op Geul naar het beroemde toegangspad van de Keutenberg, maak je kennis met de steilste bocht van Nederland. Als je dan nog moet zoeken naar de lichtste versnelling, word je genadeloos afgestraft tegen een ‘muur’ met een stijgingspercentage van 22%. Het begin hakt er keihard in. Daarna put een lang stuk vals plat je verder uit.

Wil je naar het hoogste punt van Nederland wielrennen, dan zul je diep moeten gaan. Vanuit Landalpark Hoog Vaals pak je de meeste hoogtemeters. Sla rechtsaf bij de T-splitsing. Het viaduct is de aftrap voor een uitdagende helling. De beklimming is lang, zwaar en steil, maar dit is zo’n klassieker: die mag je niet missen.

Het is misschien wel de allerzwaarste wielerbeklimming van Zuid-Limburg. Het hoogteprofiel lijkt een logaritmische schaal te volgen, want het wordt steeds steiler. Een ritme vinden is je dan ook niet gegund. Tip: blijf rustig terwijl je het dorp Eys verlaat, want dan staart een groot deel de ogenschijnlijk onbeklimbare helling je al aan…

De kunst van de Camerig is: omhoog proberen te komen en tegelijk genieten van de onovertroffen uitzichten. Samen met de S-bochten zijn gedachtes aan de Alpen niet ver weg… Laad beneden in Epen je motor op met een ijsje, want daarna kun je alle energie gebruiken voor deze lange, zware beklimming.

Je kunt de Gulperberg vanuit verschillende kanten omhoog. Wie de meest meedogenloze kant van deze kuitenbijter aandurft, kiest Partij. Meer dan 200 meter lang liggen de stijgingspercentages boven de 13% en dat maakt ‘m de steilste wielerbeklimming van Zuid-Limburg. De klim is kort - nog geen halve kilometer - maar dus zeer krachtig.

Er wordt gefluisterd dat de beklimming van de Kruisberg zwaarder is dan die van de gevreesde Eyserbosweg… De Kruisberg is kort, maar echt bijzonder steil. Als je de muur van 16% hebt overwonnen, volgt er nog een heel stuk van 12% waarvoor je wel nog reserves nodig hebt. Die hards rijden via Eys door naar de Eyserbosweg, waar je zelf kunt vergelijken.

De naam liegt er niet om… Op de Doodeman beklim je dezelfde heuvel als waar de Keutenberg tegenaan ligt. Het mooie is dat het er veel rustiger is, hoewel de aandacht voor je omgeving beperkt zal zijn door de immense inspanning die het kost om de Doodeman te bedwingen. Hier afdalen wordt sterk afgeraden.

Op de Loorberg is de weg breed en het asfalt strak, dat helpt om deze beklimming achter je te krijgen. Fiets je rechtdoor, dan mis je een van de zwaarste en minst bekende routes. Sla je na zo’n 600 meter linksaf een smal weggetje in (Rode Kruisweg), dan zou je daar wel eens spijt van kunnen krijgen… Deze loodzware lus komt later weer terug bij de Loorberg.

Dit is een onbekende beklimming vlak bij de Brand Bierbrouwerij in Wijlre. Het hoogteprofiel biedt enige hoop met een kleine afdaling midden in de beklimming, maar toch blijkt de hoop ijdel. Terwijl je jezelf suf trapt tijdens de twee beklimmingen, smelt een eventuele dikke buik snel weg.