Een berghut in Vijlen

Een unieke locatie, op 260 meter hoogte, middel in de bossen. De slogan: "een unieke plek in een andere wereld." We zijn op het terras van Boscafé Het Hijgend Hert. Aan het huidige succes ging heel wat geploeter vooraf. Hank en Anja van der Vleuten verkochten 20 jaar geleden hun huis in Bra­bant en zeiden hun vaste banen in de retail en gezond­heidszorg op om een heel nieuw leven te be­ginnen in Zuid-Limburg. Hank: "Ik verkocht win­kelinte­rieurs en beursstandprofielen, Anja was psycho­logisch ver­pleeg­kundige. We hadden goede banen en gingen drie keer per jaar op vakantie en op zondag naar oma. Ik was 39 en maatschappelijk ge­slaagd. Maar of het dat nu was?"

Ze kwamen wel eens in wat afgelegen horecagelegenhe­den in Brabant en overlegden op de terugweg hoe zij zo'n zaak zouden aanpakken. "We waren op zoek naar een va­kan­tiehuisje in Zuid-Limburg en kochten een vervallen ruïne in de bossen van Vijlen, met drie hectare grond. We zagen er een reclamebord van een biermerk en wat tapkranen en ontdekten dat het ooit een horeca-uit­span­ning was ge­weest. Dat bracht ons op het idee."

Ze verhuisden naar een belendend schuurtje met een dak van golfplaten op hun terrein en begonnen aan de op­bouw van hun "Hij­gend Hert". Elektriciteit was er niet, riole­ring even­min. "Twee jaar eerder waren wa­terleiding en tele­foon aangelegd. We hielden ons warm met een kolenkachel, Daarin legden we bakstenen die 's nachts omwikkeld door een doek dienst deden als kruik voor onze kinde­ren. De jongste was zes maanden toen we verhuisden."

Pinksteren 1999 verhuisde de familie naar Vijlen, in juli 2000 ging het Hijgend Hert open, alleen bij goed weer en met enkel vijf tafeltjes buiten, binnen was niets."

Hank had er een baan bijgenomen, als verkoper van beursstands. "Ik kon dus alleen in het weekeinde bou­wen en bedienen."
Door de week deed Anja het allemaal alleen. Als ze de kinderen van school haalde hing er een bordje op de deur: "Ik ben over 10 minuten terug!"

"Aanvankelijk kochten we alles tweedehands. Ook het dieselaggregaat, dat behoorlijk stonk en weinig capa­citeit had. Als de vaatwasser draaide dimde het lich­t. Twee tot drie stroomstoringen per dag waren nor­maal."   In 2003 was de omzet zodanig dat Hank zijn vaste baan kon opzeggen. Maar de investeringen gingen door. "We lieten stroomleidingen leggen naar onze zaak. Kosten: 40.000 euro. Ver­volgens is de elektrici­teit niet goed­koper dan toen we werkten met een aggregaat. Maar het is wel milieu­vriendelijker. Dat vinden we be­langrijk, hier in de natuur. We zitten in een stilte­gebied en zo'n aggregaat maakt nogal wat lawaai en ver­oorzaakt stank. We hebben ook een friture aangeschaft met een koolstoffilter, zodat je buiten niets ruikt. Het zijn flinke investeringen."

Een aansluiting op de riolering is er niet. "We hebben een eigen zuiveringsinstallatie laten bouwen met een helofytenfiltersysteem en een vetafvoersysteem. De afvalwaterstomen vloeien naar een vijver met een grin­dmengsel dat het water zuivert."

Nadat het Hijgend Hert goed operationeel was begon het gezin te bouwen aan een eigen huis. "We hebben 3,5 jaar in het hutje gewoond. Daarna konden we te­recht op de benedenetage van ons huis. Een jaar later was het hele huis bewoonbaar en nu is het bijna klaar." 

Anja en Hank moesten ook hun weg zoeken in een voor hen nieuwe branche: de hore­ca. "We zijn ook meteen lid geworden van Koninklijk Horeca Nederland. Een branche­organisa­tie is belangrijk, vind ik. En uiteraard van Visit Zuid-Limburg."

Inmiddels is er ook een eigen bier: Hert. in twee variaties. "Dat komt van een streekbrouwerij in Bel­gië. Ik ben zelf geen brouwer, ik heb een aantal brou­wsels geproefd en daaruit keuzes gemaakt. Het heeft wel tot consequentie dat ik officieel bierimporteur moest worden en depot­houder. We verkopen veel Belgi­sche speciaalbieren. Eigenlijk verkopen we hier geen bier, maar een plaatje. Prachti­ge, golvende natuur, de open haard, de beesten, het eten, de muziek. We hebben zelfs een bijcafé, het Heuveltje. Dat was oor­spronkelijk de opsl­agplaats voor terrasmeubilair. Dat laten we nu gewoon buiten staan. We hebben ontdekt dat onze gasten ook in de winter op het terras willen zitten en genieten van bijvoorbeeld erwtensoep."  

De omzet bestaat voor 40% uit eten. "In het begin was dat éénderde. We hadden dat verkeerd inge­schat. Als je in Brabant op stap gaat, eindig je in een fri­ture. Limburgers gaan daar bourgondi­scher mee om. Die genie­ten niet alleen van drinken, maar vervolgens ook van mooie gerechten. We hebben een grote omloopsnel­heid. Daar zijn onze gerechten op samenge­steld. Belangrijk: we werken zo veel mogelijk met producten uit de stre­ek, waaronder wiojnen uit Vijlen. We zijn verder al 10 jaar lid van de Alliantie van Biertapperijen."

En over de naam: "In Brabant heb je en feestzaal die 'De lachende vis' heet. Iedereen kent die zaak om de naam. Zoiets wilden wij ook."

Hank is in 2008 uitgeroepen tot meest markan­te horeca­on­dernemers van Limburg. Met 200 zitplaatsen binnen, inclusief wintertuin en bijgebouw en 300 buiten kan het Hijgend Hert veel meer gasten aan dan bij beschou­wing lijkt. Die klanten komen om de unieke ligging, maar ook om de wandelrou­tes die Hank en Anja uitzet­ten. Ze leiden via andere cafés en zijn inmiddels verzameld in het Vijlener Kroegjesrou­teboek. "Wandelen is het alibi, het Hijgend Hert de beloning."

- Bert Salden