Sint-Martinuskerk

Op deze plek stond in 1250 een gotische pseudobasiliek op een terp, die eeuwenlang het religieuze hart van Beek vormde. Tussen 1633 en 1835 werd de kerk afwisselend gebruikt door rooms-katholieken en protestanten. Na 1833 raakte het gebouw in verval, maar tussen 1888 en 1910 werd onder leiding van verschillende architecten een nieuwe kerk gebouwd. Voor het grasveld van de kerk zijn grafmonumenten te vinden uit het einde van de 19e eeuw, en in de rechter zijbeuk liggen vijf grafstenen van welgestelde Beeker families uit de 17e en 18e eeuw.

Binnen in de kerk staan twee indrukwekkende driecellige biechtstoelen uit de 19e eeuw, versierd met iconische zuilen en medaillons met voorstellingen van de heiligen Petrus en Magdalena. De kerk is gewijd aan Sint Martinus van Tours, een Romeinse soldaat die bekendstaat om zijn naastenliefde, zoals het delen van zijn mantel met een verkleumde bedelaar. Achter in de kerk staat een beeld van Sint Martinus ter ere van zijn nalatenschap.

In 1998 kreeg de kerk haar dakruiter terug, nu met een carillon, ontworpen door architect John Wehrung. Bovenop prijkt een engel, ontworpen door kunstenaar Arthur Spronken. Deze engel werd symbolisch, zonder de grond te raken, vanuit het atelier naar de parochiekerk gebracht, passend bij het beeld van een zwevende engel.

Architect: L. von Fisenne, J. Th. Cuypers, J. Stuyt