In 1969 sluit Staatsmijn Wilhelmina als tweede staatsmijn voorgoed zijn deuren. Sinds de opening in 1906 groeide de mijnzetel uit tot een enorm bedrijfscomplex dat duizenden mijnwerkersgezinnen werk en welvaart bracht.
Rond het jaar 2000 lijkt daar buiten de steenberg en het oude OVS-gebouw niets meer van over. Toch is er nóg een bescheiden herinnering aan het Staatsmijn Wilhelmina. Bij een groepje bomen staat een overwoekerd, met graffiti besmeurd transformatorhuisje. Het is het voormalige lijkenhuisje waar verongelukte mijnwerkers werden opgebaard.
Als oud-mijnwerker Martin Herbergs zijn oude werkplek bezoekt, kan hij zich amper oriënteren op de lege vlakte die voor hem ligt. Niets herinnert hem aan het bedrijfscomplex, totdat hij het transformatorhuisje ontdekt. Het idee groeit om hier een kapel van te maken. Een gedachteniskapel voor alle mijnwerkers die dodelijk zijn verongelukt in de Zuid-Limburgse mijnindustrie.
Een herdenkingsplaats voor oud-mijnwerkers en nabestaanden. De gemeente is enthousiast en het bisdom verleent goedkeuring. Er wordt een stichting opgericht die de transformatie ter hand neemt. Na maanden werk is het onooglijk gebouwtje veranderd in een prachtige kapel.
De inzegening volgt op 8 september 2002. De Gedachteniskapel van de Mijnwerkers is gewijd aan de Heilige Barbara, beschermheilige van de mijnwerkers. Op het altaar staat dan ook een Barbarabeeld, gemaakt door oud-mijnwerker Sjef Drummen. De
glas-in-loodramen zijn van de hand van Ger Bäumler. ‘Gluck Auf’, dit lees je op twee glazen medaillons.
Met deze groet wensten mijnwerkers elkaar een behouden terugkeer naar de oppervlakte. Dat ging helaas niet voor iedereen op. De namen van ondergronds gesneuvelde mijnwerkers lezen we op de plaquettes aan weerszijden van de ingang.
Ook de bovengronds verongelukte mijnwerkers worden herdacht. Hun namen staan op een plaquette binnenin de kapel.
